به باران بگو ببارد
حالا که دارد سال نو می شود
باران که ببارد
شایدغم هایمان را از دل بشوید و با خود ببرد...
......................................................................................................................................................................................
پ.ن1: آن وقت ها که ما بچه تر بودیم عید با خودش کلی ذوق و شوق می آورد و همه مان را سیر می کرد از سرخوشی... اما چند سالی می شود که انگار بهار با آمدنش اضطرار می آورد... اضطرار
پ.ن2: اصلن بهار غم دارد...انگار کسی را کم دارد...
پ.ن3: بهارِ امسال، جایِ خالی ها بیشتر احساس می شود....
پ.ن4: و سالی که گذشت.... بهاری که با مرگ جوان مذکور همراه بود، تابستانی که بعضی روزهایش را هنوز هم که هنوز است بغض می کنم، اتفاقات سیاسی که بعضی شان به حق درد داشت، سفر کربلای پیاده ای که قسمتمان نشد، از دنیا رفتن پسر یک ساله همسایه مان که گرچه هیچ وقت ندیدمش و این اواخر بود که تازه فهمیدم از یک بیماری ژنتیکی نادر رنج می برد و خانواده اش چه هزینه ی گزافی بابت درمان می پردازند که گاهی از سر نداری قوت غالبشان نان خالی می شد که ثمر هم نداشت و چند هفته پیش پسرک از دنیا رفت، استرس آزمونی که نتیجه اش برایم بسیار مهم است، مشکلی که این اواخر من و دوستانم را به شدت درگیر کرده بود، شنیدن دلخستگی کسانی که فقط جنبه ی درد و دل داشت، کشت وکشتارهای تلخ سوریه و این آخری ها ربوده شدن سربازانی که آخر سالی دل والدینشان را به درد آورده و همه ی اتفاقات ریز و درشتی که شاید قریب به اتفاق، تلخ باشند...
پ.ن5: همه اش آیه ی یاس شد...شیرینی اش هم همان یک سفر مشهدی که نصیبمان شد که می ارزید به کل سالی که گذشت ....
پ.ن6: دل خوشم... دل خوش به اتفاق های خوبی که خداوند در سال جدید قرار است برای همه مان رقم بزند... ان شاالله....
