شاید یک زائر خاص

روزهای آخر، نفس های آخر...حرم های آخر...خیلی تنگ می گذشت

آخرین برنامه ی اردو، حرم گردی بود، قبر شیخ حر عاملی..

وقتی وارد شدیم اصلن نای ایستادن نداشتم... حاج آقا برای بچه ها توضیح می داد و من غرق در خستگی گوشه ای آواره ی زمین شدم....خسته که نه، حکمن دلخسته بودم...دلم برای حرم تنگ می شد، هوای ماندن داشتم... حس می کردم هنوز لنگ می زنم... حس می کردم هنوز وقت برگشت نشده...باید از حضرت می گرفتم...در پی نشانه بودم...

حرف های حاج آقا که تمام شد بچه ها به راه افتادند... جزو آخرین کسانی بودم برای خروج از مقبره شیخ عاملی... نزدیک پله ها یک پیرمرد خادمی ایستاده بود... انگار کن جو گیر شدم که به او التماس دعا بگویم... همان لحظه پیرمرد دستش را در جیبش کرد و جوری که بقیه ی بچه ها نفهمند صدایم زد...

 آن پیرمرد خادم چند حبه قند حضرت را از جیب کتش بیرون کشید...و با اشاره مرا خاند که جلو بیا...چند تایی از بچه ها متوجه ماجرا شدند و به سرعت دستانشان را دراز کردند به سمتش...همان طور که یکی یکی قند می انداخت داخل دستانشان، به من که عقب تر از همه ایستاده بودم و فقط تماشا می کردم این برکت دادن ها را... اشاره کرد که بیا... و من، انگار  قفل کرده بودم آن لحظه...

حس ذوق مرگی خاص همراه شده بود با مات شدن... مات مات.. وقتی به خودم آمدم که یک حبه قند داخل کاسه ی دستانم انداخته بود...و مرا پر کرده بود از انرژی...

این برکت ها را به فال نیک گرفتم...یعنی آنچه را که می باید می گرفتم...گرفتم...

.........................................................................................................................

پ.ن1: باری یکی از خادمان حرم در تلویزیون می گفت: بعضی وقت ها انگار حضرت خودشان به دلم می اندازد که از غذایشان به یک زائر خاص بدهم و حتا گاهی می شود که زائری میآید و التماس می کند که غذا بگیرد ولی دستم به دادن نمی رود...

پ.ن2:بیشتر از همه از این خوشحالم  که عجب برکتی داشت این التماس دعا... که برکتش نه تنها به خودم بل لااقل به پنج نفر از بچه ها رسید...

پ.ن3: این سفر همه اش برکت بود... غذای حرم، باران، زیارت حضرت معصومه در راه بازگشت، زیارت های باحال و اگر این یکی، دو خاسته ام را حضرت برآورده نمایند تکمیل تکمیلم...