ولی دل کندن از معشوق سخت است

باورم شد...

یک بیابان می تواند

یکصد و بیست و دو مجنون

داشته باشد...

...............................................................................................................................

پ.ن1: راهیان نوری که رفتیم خیلی خاص شد... هیچ کس نبود فقط کل 122 نفری که در کاروانمان بودند... نه خادم و نه زائر دیگری... راوی مان می گفت شهدا خاستند تنها مهمانشان شویم...

پ.ن2: نمی دانم و اصلن تمیتوانم درک کنم که چگونه مرا خاندند... قرار نبود راهی شوم... دو دل بودم و قرص گفتم که نمی روم یعنی دلم به رفتن نبود... نمی دانم دقیقه 90 چه شد که فقط سوار اتوبوس شدم بی هیچ بار و بندیلی...  اصلن به رزق و روزی اعتقاد عجیبی پیدا کردم...

پ.ن3: منطقه به منطقه که می رفتیم خاص بودن سفر برایم ملموس تر می شد... مادر شهیدی که ترکی روضه فرزندش را می خاند...حس کنده نشدن بچه ها از شلمچه....آشنایی با شهدای خاص مثل مرتضا جاویدی...نهر علقمه... حسینیه تخریب....سکوتهای کمرشکن منطقه ها... برکت ها را به عینه می دیدم...