حکایت ما حکایت کسی است که کسی آمده بهمان گفته است که فلانی کاکتوس روی میز تیغ دارد ومن دارم تاوان دست زدن به آن را پس می دهم وآگاه از این که طرف دارد چه زجری می کشد و چه تلاشی می کند برای بیرون آوردن تیغ های ریز از دستش... اما انگار دلمان هوس می کند، هوس که نه مرض می کند دست به کاکتوس بزند،که انگار کن لذت دارد دست کشیدن روی این تیغ ها، که انگار کن دست روی پارچه ی ابریشم می کشی...
با این استدلال که تیغ هاکوچک است و دست ما زمخت وراحت می شود بیرون کشیدشان، اینکه فقط نوازشش می کنم و بس...دست می کشیم روی پارچه ی ابریشم تیغ تیغ...و امید داریم که فقط نوازش کند دستمان را...عالم بی دردی است دیگر...بی خبر از اینکه درد دارد، حتی اگر تیغش کوچک باشد...
زجر کشیدن هایش بماند، درد کشیدن هایش هم... ساعت ها وقت گذاشتن برای بیرون آوردن تیغ ها نیز همه وهمه بماند...
گناه که می کنیم نه دستمان بل قلبمان تیر می کشد... بعدش مجبوریم هی وقت صرف کنیم تا تیغ ها را بیرون بکشیم از قلبمان و یا هی به خدا بگوییم عجب غلطی کردیم ها...خدایا درستش کن قول می دهم دیگر تکرار نشود...
حالا اگر جرات داری برو سراغ کاکتوس...!
